07.08.2015// zapomnienie

 Boję sie zapomnienia. Boję się go jak niczego innego. Strach, przed tym, że ktoś z kim mam cudowną relację, mogłby o mnie zapomnieć, momentami mnie paraliżuje. Przeraża mnie to, że pewnego dnia, mogę przestać dla kogoś znaczyć tak wiele jak w danej chwili znaczę, że moje uczucie już nie będzie odwzajemniane. Mam nadzieję, że tym razem mnie to nie spotka.
A co z zapomnieniem po śmierci? Nawet jeśli dokonamy czegoś wielkiego, za kilka, kilkanaście, kilkadziesiąt po naszej śmierci, zostaniemy zapomnieni. Będziemy kolejnym martwym ciałem pod ziemią, i nikt już o nas nie będzie pamiętał, mówił, wspominał.
Weźmy na warsztat upadłe gwiazdy kina czy sceny muzycznej. Wiele z nich jeszcze nie umrło, ale na przykład większość moich rówieśników nie ma pojęcia co to Budka Suflera, Depeche Mode, czy The Beatles (przysięgam, są takie osoby, nie żartuje)...  Zespoły o których kiedyś huczał cały świat, albo chociaż Europa zostały zapomniane przez dużą część ludzi, nie wspominając już o solistach.
Zapomnienie... Z czasem dotknie każdego z nas. Gdy o tym myśle czuję się jakbym właśnie dostawała sierczysty cios w policzek. To tak jakbym sobie pomyślała: "Hej, nieważne co zrobisz, niedługo i tak nikt nie powie o Tobie ani słowa, będziesz nikim, kolejnym byłym istnieniem.". chc
Napewno, nie chcę aby osoby, które dla mnie znaczą wszytsko, zapomniały o tym co jest między nami, to byłby cios prosto w serce.
A wy, czego się boicie?
Wrócę,
Byszi☮

Na zdjęciach: Magda Kociuba, a tu link do bloga Madzi KLIK