To jego mogę właśnie nazwać przyjacielem, to on wie wszytsko, to on jest w trudnych chwilach, to on potrafi potrząsnąć mną, gdy robie coś na prawdę głupiego, to on stoi między innymi za tym, kim jestem dzisiaj. Mój starszy braciszek, który zawsze się o mnie troszczy i próbuje wychować. Za nic nie umie pocieszać, zwykle jeszcze dobije brutalną prawdą., ale nie mam mu tego za złe. To chyba nawet lepiej. To jego moi rodzice znają i to jak z nim wychodzę nigdy się nie martwią, bo wiedzą, że nie ma o co. Przyjaciel wzór.
Bije się z nim, wyzywam, przytulam i śmieję. Człowiek od wszystkiego, wielofunkcyjny. Za to właśnie mu dziękuje, za to że jest kiedy trzeba, że czasem jak mi znów odbije i nie odzywam się przez miesiąc z nikomu nie znanych powodów, on nie ma mi tego za złe. Dziękuje Maniak, cieszę się, że Cię mam.
Na zdjęciach: Maciej Kotarba, czyli Maniak
Fot. Ja
Dobrze jest mieć kogoś takiego ;)
OdpowiedzUsuńtoofussy.blogspot.com
Świetnie opisalas brata. Macie cudowną relację. Inni mogą tylko pozazdrościć .
OdpowiedzUsuńhttp://written-by-life.blogspot.com/